Eigenwaarde, zelfliefde, zelfvertrouwen, het zijn thema’s die bij veel cliënten een rol spelen en een stukje levenskwaliteit in de weg zitten. Ook ik heb hier veel mee te maken gehad, en het speelt nog steeds wel eens op. Toch weet ik inmiddels dat het anders kan, en daarom deel ik hier graag mijn verhaal.
Onzekerheid
In mijn eigen leven heb ik veel onzekerheid gekend. Dat begon al op de lagere school. Ik kon goed leren, maar zat het liefst achteraan in de klas, niet opvallen, hopen om niet de beurt te krijgen. En waarom eigenlijk? Het lag niet aan mijn kennis en kunde. Blijkbaar was ik bang dat ik in de ogen van de meester of de andere leerlingen niet goed genoeg was. Altijd in dienst van anderen, en niet in die van mezelf.
Ook in vervolgopleidingen bleef dit een rol spelen. Liefst achteraan in de klas, soms nerveus worden bij het krijgen van de beurt, rood worden bij presentaties. Zodra er iets moest, er druk op lag, en er ogen op mij gericht waren, voelde ik me oncomfortabel. Ik deed het allemaal wel, maar zeker niet van harte. Toen ik aan het eind van 4-VWO bij de decaan moest komen, omdat ze zich toch zorgen gingen maken of ik het wel zou halen, stimuleerde mij dat niet om juist meer te gaan leren en harder te werken. Het was voor mij een bevestiging dat ik dus inderdaad niet goed genoeg was. Ik raakte het vertrouwen in mezelf kwijt. Vanaf dat moment deed ik weinig meer voor school, het zou me toch niet lukken. Ik ben dan ook zonder diploma van school gegaan.
Niet goed genoeg
Overtuigd dat ik niet goed genoeg was, ging ik werken. Ik wilde nooit meer naar school. Na verschillende baantjes, in een spuitbussenfabriek, als pompbediende, als sla-inpakker enzovoort, voelde ik dat hier ook niet mijn hart lag. Ik besloot om toch maar weer naar school te gaan. Dit keer naar het avondcollege. Met een 8 voor economie (destijds was dat een 3) behaalde ik uiteindelijk mijn VWO-diploma. Ik kreeg echte aandacht, en voelde me thuis, waardoor ik zelfvertrouwen ontwikkelde. Ik bedacht dat ik nu ook naar de universiteit kon, iets wat nooit eerder in me opgekomen was. Deze positieve ervaringen hebben er toe geleid dat ik Psychologie ging studeren aan de universiteit, om uiteindelijk zelfs te promoveren. Dat vertrouwen had ik inmiddels wel ontwikkeld.
Toch bleef de onzekerheid aan me knagen. Ik voelde me altijd anders en minder dan een ander. Ik lette vooral op iedereen om me heen en minder op mezelf. Vertrouwen in mezelf, mijn eigen pad (durven) volgen, in mijn eigen kracht staan en mijn eigen keuzes bepalen, dat heeft lang geduurd.
Coaching
Toen ik na mijn promotie verder ging als wetenschappelijk onderzoeker, zat ik niet echt op mijn plek. Ik wist niet goed wat ik wilde. Wilde ik wel door in het onderzoek? Was ik hier wel voor in de wieg gelegd? Ik kreeg een loopbaancoach die dit verder met mij ging onderzoeken.
Twee opmerkingen van haar kant zijn heel erg blijven hangen. Ten eerste vond ze dat ik helemaal niet onzeker overkwam. Toen ze mij voor het eerst zag, we elkaar een hand gaven en kennismaakten, vond ze dat ik best krachtig overkwam. Hoe anders zagen anderen mij dus, dan ik mezelf zag. En hoe anders was het beeld van mij dan ik dacht dat anderen van mij hadden.
Een tweede eyeopener was dat ze bij het horen van mijn verhaal over mijn carrière, het gevoel kreeg dat het allemaal ‘toevallig’ was. Ik had er niet echt zelf voor gekozen, de banen waren min of meer op mijn pad gekomen.
Toen ik daarover nadacht, kon ik het eigenlijk alleen maar met haar eens zijn. Ik had ook niet met mijn hart en gevoel gekozen, maar meer vanuit het perspectief: dit past bij mijn kennis en ervaring.
Je hart volgen
Na vele jaren, met nog twee andere coaches en een regressietherapeut heb ik mezelf uiteindelijk weer teruggevonden. En hoe waardevol is dat! Ik ben er nog iedere dag dankbaar voor, de inzichten die ik van hen heb mogen krijgen en de positieve impact ervan op mijn huidige leven. Sterker nog, hierdoor ben ik de opleiding voor regressietherapie gaan volgen bij Maarten Oversier. Mijn grote inspirator en mentor. Inmiddels sta ik als therapeut op zijn website, aangezien Maarten zelf geen cliënten meer aanneemt.
De onzekerheid popt soms nog wel even op, maar ik heb er minder last van. Ik ben me ervan bewust, omarm het, sta er even bij stil, in plaats van het uit de weg te gaan, doorleef het, waardoor het steeds zachter wordt en ik steeds dichterbij mijn kern kom. Het is onderdeel van mij en dat is oké. Ik mag er zijn.
Dat gevoel gun ik iedereen!